در اوایل دهه ۱۹۶۰ جهان غرب، خود را در سراشیبی کامل ماشینی شدن یافت و این سیری بود که شاید دیگر فرار از آن امکان نداشت. گروهی از جامعه شناسان آن دوره غرب را از یک سو مظهر قدرت و دقت و کنجکاوی می‌نامیدند و از سویی دیگر دوران شک، تردید، احساس دلهره و نابسامانی و بیهودگی بر می شمردند و همه این پدیده‌ها بازگو کننده این نکته بود که وجود انسان غربی در شرف تحولی عظیم بود.

جنگ جهانی اول و دوم و جنگ هایی همچون ویتنام کاری کرد که انسان غربی به محض آنکه چشم می گشود نظاره‌گر جهانی می شد که در اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ دیگر امیدی برای بازیافتن آزادی و استقلال در مقابل قدرت‌های غربی نداشت.

فوتوریسم تکنولوژی در جهان بی هیچ ساختاری شروع به ترویج سیستم خفقان آور و رعب انگیز اقتصادی- سیاسی امپریالیستی کرده بود.

کم کم زمزمه های مبارزاتی روشنفکری با شعار نگرانی از تعالیم اجتماعی سرمایه‌داری، جوانان غربی را بر این داشت تا در برابر سرنوشت ناخواسته ای که در حال شکل گیری برای آنها بود بایستند. در این میان گروه های مختلفی از موسیقی شکل گرفت که اشعار آنها و حتی سبک موسیقی آنها نشان دهنده نوعی اعتراض به وضعیت موجود در غرب بود.

از جمله این گروه ها پینک فلوید، گروه مشهور انگلیسی بود. این گروه تاثیرگذار در تاریخ موسیقی که توانست موسیقی پراگرسیو راک یا همان راک پیشرو را گسترش دهد، بشدت معناگرا بوده و در انتقاد از وضعیت موجود آلبوم های مختلفی را ساخت.

پینک فلوید اشعاری را در اعتراض جدی به جامعه افسارگسیخته سرمایه داری و استثمارگر انگلستان در دو دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی ارائه کرد و همواره الهام بخش بسیاری از گروه های موسیقی بود.

اما به هر حال پینک فلوید نیز ناخواسته در چارچوب بازی های سیاستمداران غرب در حال نقش آفرینی بود و با نگاهی دقیقتر می توان فهمید که این گروه در کنار بسیاری از گروه های موسیقی هم دوره خود، در نقش سوپاپی برای تخلیه نفرتها، خشمها و انتقادات شدید مردمی خصوصا جوانان غربی ظاهر شد.

پینک فلوید روزی با خلق آثاری چون حیوانات Animals نظام سرمایه‌داری را نقد کرده و با توصیف آشکاری از فساد و فروپاشی اخلاقی و اجتماعی، وضعیت جامعه غربی را به حیوانات تشبیه کرد؛

و در آلبوم دیوار The Wall آشکارا به سیاستمداران و حکام انگلستان تاخت و بلایی که آنها برسر هم نسلان اعضای این گروه آوردند را بشدت نقد کرد؛

و دست آخر در آلبوم برش نهایی The Final Cut رسما سیاست های مارگارت تاچر خصوصا در ماجرای جنگ فالکلند را مورد انتقاد جدی قرار داد؛

اما اکنون در قصه جنگ اوکراین همراستا با سیاست های غرب شده و به پهنای صورت برای اوکراین گریه می کند.

پینک فلوید در قطعه جدیدی بنام هی هی، بپا خیز Hey Hey, Rise Up به حمایت از اوکراین پرداخته است؛ بدون آنکه بگوید چرا این جنگ شکل گرفته و به نقش مهم سیاست های توسعه طلبانه غرب و آمریکا در ایجاد این جنگ اشاره کند.  

در ساخت این قطعه، دیوید گیلمور و نیک میسون، اعضای اصلی گروه پینک فلوید با یک خواننده اوکراینی همکاری کرده اند.

آندره ای کلیونیک، ترانه سرا و خواننده اوکراینی که در جریان حمله روسیه جراحت هم برداشته، این آهنگ را اجرا کرد. کلیونیک که محبوبیت زیادی در اوکراین پس از ۲۴ فوریه، روز آغازین حمله روسیه به اوکراین پیدا کرده، تور بین المللی خود را لغو کرد و به نظامیان اوکراینی ملحق شد. کلیونیک و دیوید گیلمور زمانی که خواننده اوکراینی مجروح شد و در بیمارستان بود درباره ساخت این قطعه جدید با هم گفتگو کردند.

دیوید گیلمور در بیانیه‌ای گفت امیدوار است که این قطعه با حمایت و استقبال گسترده روبرو شود تا عواید آن به خیریه‌های جنگ اوکراین برسد و باعث "تقویت روحیه" اوکراینی‌ها شود.

نکته جالب همراهی نکردند راجر واترز در ساخت این قطعه با پینک فلوید است. راجر واترز بنیانگذار و مهمترین عضو گروه پینک فلوید بود که مدتها قبل بدلیل اختلافات شدید این گروه را ترک کرد. وی که مدافعین سر سخت مردم فلسطین بوده و خواهان تحریم اسرائیل است، چندی قبل در واکنش به شایعه جمع شدن مجدد اعضای گروه گفت بود: "در واقع چنین اتفاقی اصلا خوب نیست، بلکه به شدت افتضاح است. مطمئناً اگر شما طرفدار قدیمی پینک فلوید باشید، نقطه نظر و نگاه متفاوتی خواهید داشت. می‌دانم به خاطر این حرف ممکن است به شکل یک آدم بد در نظر گرفته شوم اما اصلاً بگذار همین‌طور باشد. اما آیا آزادی خودم را با بندها و زنجیرها عوض می‌کنم؟ نه هرگز!"

با توجه به مرثیه سرایی پینک فلوید برای اوکراین و نیز اظهارات راجر واترز می توان فهمید این پینک فلوید، پینک فلوید سابق نیست؛ و اکنون به ابزاری در جهت اهداف غرب بدل شده است؛ و می توان گفت این گروه نه دیگر منتقد جدی غرب بلکه موید سیاست های غرب است.

پایان/